Matka też człowiek

Matka, też człowiek, czasem wyjść musi. Że z siebie, to wiadomo, ale również i z domu. I, uwaga, teraz zabrzmi groźnie: BEZ DZIECKA.

Podręcznik z psychologii rozwojowej rzecze, iż moja Córka lęk separacyjny ma już za sobą. Nie znalazłam tam jednak nic o matkach… Wypadałoby się więc ogarnąć i wziąć w garść. Przy okazji wziąć też kurtkę, buty, czapkę, szalik – o tej porze roku sporo by wymieniać – i wyjść. Zwyczajnie.

Drzwi, schody, nie ma.

Ale.

O 10:00 kaszka, pamiętasz? Co jakiś czas picie. Smoczek na szafce, a w razie czego bluza jest...

wOjciec wskazuje mi kierunek. Drzwi, schody, nie ma.

Przecież to jasne, że nikt lepiej nie zaopiekuje się Alą pod nieobecność matki - wariatki niż jej własny ojciec rodzony, ukochany.

Tato + Córa + Nikt Inny = Prawdziwy Chill, a także Out. Niedogrzany obiad przegrywa z łaskotkami, piosenkami, tańcowaniem i generalną chichraniną. Jest spokojnie, bezpiecznie. Jest „bezzegarkowo”, co u matki by nie przeszło, ale przecież raz na jakiś czas można dać się ponieść beztrosce ;)

 

Wreszcie nadchodzi CZAS. Wracam. Ale nie jest to zwykły powrót, nie, nie. Jeszcze do klatki schodowej jakoś się trzymam. Jednak gdy przestępuję jej próg, tracę pozorny spokój i opanowanie. 

Klucz przygotowany do użycia, a jakże. Schody? Cóż to są schody? Nie wchodzę po nich ani nawet nie wbiegam. Ja frunę. Szalika dawno nie ma, nie mówiąc już o czapce. A kurtka rozpina się jakoś sama w międzyczasie, żeby już, natychmiast, jak najszybciej paść w ramiona mojej Córki, która…

… siedząc sobie najspokojniej pomiędzy jedną, a drugą zabawą, ogarnia mnie spojrzeniem mówiącym: Matko, jestem głęboko rozczarowana Twoją postawą…

A potem wraca do swoich zwyczajowych zajęć, jak na przykład demonstrowanie światu, że może już ugiąć się w pokłonie szacunku i respektu, bo oto taka, właśnie taaaaka Ala duża.